Dunkles zu sagen
Wie Orpheus spiel ich
auf den Saiten des Lebens den Tod
und in die Schönheid der Erde
und deiner Augen, die den Himmel verwalten,
weiss ich nur Dunkles zu sagen.
Vergiss nicht, dass auch du, plötzlich,
an jedem Morgen, als dein Lager
noch nass war von Tau und die Nelke
an deinem Herzen schlief,
den dunklen Fluss sahst,
der an dir vorbeizog.
Die Saite des Schweigens
gespannt auf die Welle van Blut,
griff ich dein tonendes Herz.
Verwandelt ward deine Locke
ins Schattenhaar der Nacht,
der finsternis schwarze Flocken
beschneiten dein Anlitz.
Und ich gehor dir nicht zu.
Beide klagen wir nun.
Aber wie Orpheus weiss ich
auf der Seite des Todes das Leben,
und mir blaut
dein fur immer geschlossenes Aug.
Ingeborg Bachmann: Sammtliche Gedichte,
Piper Verlag.
Deze keer niet slechts één vertaling maar twee, naar
aanleiding van een schrijfopdracht.
DE VERTAALOPDRACHT
De opdracht was het gedicht eerst letterlijk te vertalen en
het daarna te ‘hertalen’ waarbij je een integratie probeert te krijgen tussen
je eigen stijl en de stijl van het gedicht.
Letterlijke vertaling van Marijke S.
donkers te zeggen
zoals Orpheus speel ik
aan de kant van het leven de dood
en in de schoonheid van de aarde
en jouw ogen, die de hemel vertegenwoordigen
weet ik slechts duisters te zeggen
vergeet niet dat ook jij, plotseling
op een morgen, toen je leger
nog nat was van dauw en het nagelkruid
nog sluimerde aan je hart
de donkere rivier zag
die aan je voorbij trok
de kant van het zwijgen
gespannen op de golf van bloed
greep ik je klagende hart
omgevormd waren je lokken
in het schaduwhaar van de nacht
van de duisternis zwarte vlokken
besneeuwen je aanschijn
en ik behoor je niet toe
beiden klagen we nu
maar zoals Orpheus weet ik
aan de kant van de dood het leven
en mij blauwt
jouw voor altijd gesloten oog.
Hertaling van Marijke S.
berichten van het duister
als Orpheus speel ik
ten tijde van leven de dood
en in de schoonheid van de schepping
en jouw ogen, die de hemel spiegelen
vind ik slechts duistere woorden
weet, dat ook jij, plotseling
op een morgen
je legerstede nog nat van dauw
en het nagelkruid nog sluimerend
aan je hart
de duistere rivier
aan je voorbij zag stromen
het zwijgen verankerd in de bloedbaan
vind ik je klagende hart
ongrijpbaar je lokken
in het schaduwhaar van de nacht
zwart dwarrelt het duister
op je gelaat
en behoor ik jou niet toe
en klagen wij nu beiden
maar met Orpheus weet ik
van het leven aan de kant van de dood
en achter jouw voor eeuwig gesloten ogen
glanst het blauw
Letterlijke vertaling Elma v. D.
Het donkere zeggen
Als Orpheus speel ik
op de snaren des levens de dood
en in de schoonheid van de aarde
en van jouw ogen die de hemel beheren
kan ik slechts het donkere zeggen.
Vergeet niet, dat ook jij, plotseling
Iedere morgen, als je bed
Nog nat was van dauw en de anjer
Aan je hart sliep,
De donkere stroom zag,
Die aan je voorbij trok.
De snaar van het zwijgen
gespannen over de golf van bloed,
greep ik je klinkende hart.
Veranderd werden je lokken
in het schaduwhaar van de nacht,
de zwarte vlokken var de duisternis
besneeuwden je gezicht.
En ik behoor jou niet toe.
Beiden klagen wij nu.
Maar als Orpheus weet ik
aan de kant van de dood het leven
en mij blauwt
je voor altijd gesloten oog.
Hertaling Elma v. D.
Duisternis zingen
Als Orpheus speel ik
de dood op de snaren van ‘t leven
en hoe mooi ook de aarde
en de hemel van je ogen
ik kan niet anders dan
duisternis zingen.
Vergeet niet, dat plotseling,
iedere morgen, als nog nat van dauw
de anjer aan je hart sliep,
dat ook jij die donkere rivier zag die aan je voorbij trok.
Ik spande de snaar van het zwijgen
over de golf van het bloed,
en greep je kloppende hart.
Je haar veranderde
in de schaduwlokken van de nacht,
zwart vlokte de duisternis
op je gezicht.
Ik ben niet van jou.
We klagen nu beiden.
Maar als Orpheus weet ik
dood en leven gaan samen
en blauw zie ik
je voor altijd gesloten oog.
De vertalingen komen uit het boek: De Muze zit aan. Een
werkboek voor schrijfgroepen. De Witte Uitgeverij.
