Een brief van een keukenmeid
Mevrouw, ik heb je liever laten zitten
Omdat je niks van me verdragen kan.
Den heelen dag dat drijverige vitten,
Daar werd ik veels te tegenstrijdig van.
Als ik ‘ t van te-vore had gewete’,
Was ik niet in zo'n slavedienst gegaan.
Ik heb geen trek om kliekjes op te ete’,
Die van 'n maandag in de kelder staan.
En dan dat adder van ‘n jongejuffer,
Wat heeft dat nest me toch maar getemteerd.
Dat was maar stommeling en boere-suffer,
Dat heeft ze zeker van d'r moe geleerd.
Hoe krijgt zo'n netekop geen ongelukkie
Mevrouw, dan was je dat dierage kwijt.
Ik heb genoeg van jullie kouwe drukkie,
Ik ben 'n mensch al ben ik maar een meid.
Me moeder die zal om me kassie kome,
Ik heb 't espres niet op slot gedaan.
Kijk jij maar vrij, ik heb niks meê genome,
Ik ben wel slecht, maar alles laat ik staan.
Nou mag je zelf de bakker ope-make
En redder je zelf nou je boel maar als je kan;
't Is lekker vrijdag, daarom ga ik staken,
Doe nou je trap maar met je manniman.
Dan had je nog dat eeuwig trappe sjouwe,
Van de kwitansies stond de bel niet stil,
En dat je m'n percente-geld bleef houwe,
Is voor 'n meid ‘n veels te groot verschil.
Van laatst die mensche, die zijn weze ete,
Heb ik me fooitje ook al nie gehad;
Die mense moste maar verachtig wete,
Dat me meheer d'r voor te roke zat.
Ik mot niet voor getuigen bij je weze,
Daar heb je niks an van zo'n snert-mevrouw.
Als je m’n brief maar goed hebt uitgeleze,
Val dan voor mijn part maar 'n beetje flauw.
En nou mevrouw, mot ik je nog wat zegge
Kijk gauw 's in die groote mellekkan.
Daar vin-je dertien rooje cente legge,
Koop daar 'n flessie wonderolie van.
J.H. (Koos) Speenhoff (1869-1945)
