Wanneer je vanuit de andere wereld
in één van de lichtpaleizen komt,
dan zie je hoe de gedaantes van de mensen vibreren.
Ze krimpen en zwellen, ze gloeien en doven
in een paar seconden.
Hun gezichten zijn slechts bleke vlekken.
De kleuren variëren van donkerblauw tot zwart
en vloeien in elkaar over.
Spiegel weerkaatst spiegel,
zodat de grenzen verdwenen zijn.
Het is het bal van de niet-doden,
spookachtig zijn ze al.
Wanneer je in één van de lichtpaleizen bent,
temidden van de geweldige sociale omgangsvormen,
dan zijn deze gedaantes
vele blauwe plekken
op het prachtige en begeerlijke
lichaam van een geliefde, waar je
heel voorzichtig je vinger op moet leggen.
Elma van Haren
Uit: De reis naar het welkom geheten, De Harmonie, 1988
