Ode aan de tomaat
Middag en zomer,
de straat verdrinkt
in tomaten,
het licht
deelt zich
in twee tomatenhelften
en het sap
stroomt
door de straten.
In december
breekt de tomaat z'n ketenen
en dringt
de keukens binnen,
komt aan voor de lunch,
gaat kalm zitten
in de dressoirs
tussen de vazen en botervlootjes
en de blauwe zoutvaatjes.
De tomaat
heeft een eigen licht
en een goedaardige grootheid.
Maar helaas
we moeten hem vermoorden,
het mes zinkt diep
in zijn levend vlees,
de rode ingewanden,
een nieuwe zon,
diep en onuitputtelijk.
Pablo Neruda
