Simplicity
Men aarzelt te zeggen de stoel
staat in de kamer de tafel
staat naast de stoel op de tafel
ligt vaders pijp moeder zit
in de stoel naast de kachel
en de kinderen spelen
in de tuin met de hond
toch als men daarvan uitging
was het geen slecht begin.
C. Buddingh' (1918-1985)
Uit: Gedichten 1938-1970, De Bezige Bij, 1971
Mens Mens is een zachte machine,
een buigbaar zuilte met gaatjes
propvol tengere draadjes
en slangetjes die dienen
voor niets dan tederheid
en om warmer te zijn dan lucht,
Och, hij heeft ademzzucht
en hart-arbeid.
Heeft hij een welvig lijfje,
hier en daar wat vetjes,
dan vindt hij iets niet netjes
en noemt zichzelf een wijfje
bovenin zijn haarkleedje
draait hij dan vaak springveren.
Daar kan hij niet mee leren:
ze dansen alleen een beetje.
Het leren gebeurt in een kastje;
je mag dat niet openmaken,
wel teder, teder aanraken,
maar de rest van het zotte bastje
blijft ingepakt en bewaard,
want als het zich bepoedert,
ontwatert of ontvoedert,
ontroert, ontstemt, onthaart,
dan kruipt het een hokje in,
Een deurtje gaat op slot,
en het loopt niet naar buiten tot
het kleertjes heeft, kalmte, en zin.
Maar soms voelt het zich te zoet;
het bekje prevelt:”trouwen”,
het gladde buikje moet
een klein machientje bouwen.
God behoede de mens
en geve hem een zoen:
en verder niets met hem te doen
Streel zijn zoete pens.
want mens is een zachte machine,
een ingewikkeld liefje,
Verzilver zijn statiefje,
leidt hem in een vitrine,
doe bij hem een lichtje aan.
Loop zachtjes om hem heen en
ga elders om hem wenen,
maar laat hem staan.
Leo Vroman(1915)
Uit: Gedichten 1946-1984, Querido
Dichterschap Is dit genoeg; een stuk of wat gedichten,
Voor de rechtvaardiging van een bestaan
In ‘t slecht vervullen van onnoozle plichten
Om den te karigen broode allengs verdaan?
En hierom zijn der op een doel gerichten
Bevredigende dagen mij ontgaan;
Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten
In ‘t zicht van ‘t eind der onherkeerbre baan.
Van al de dingen die ‘k droomen zocht-
Erger: van alle, die ik wèl vermocht,
Is, nu hun tijd voorbij is, niets geworden
En ik kan zelfs niet, als mijn onbevreesd
Erkennen mij verwijst naar de verdorden,
Aanvoeren: maar mijn bloei is schoon geweest.
J.C. Bloem
Uit: Sintels
Uitgever: A.A.M. Stols, Den Haag
Waar vind je het verhaal van je jeugd?
Het lied hangt in het gras. Het lied is langer dan de dood.
Langer dan de liefde.
Liefde, dood, wat betekenen die woorden?
Vandaag regent het, morgen schijnt de zon.
Dat is en dat was. Altijd. Want de dingen zijn ook in mij. Ik kan
ermee doen wat ik wil. Ik kan ze bedekken. Ik kan mijn voet
optillen, en ze, smal en breekbaar, weer tevoorschijn laten
komen. Ik kan de doden tevoorschijn laten komen. Ik kan ze
laten lopen en praten. Weer wegdoen. Dat kan het kind. Dat het
lied heeft gehoord.
Uit: De achterkant. Uitgeverij Querido (2009)
