Winternag
O koud is die windjie
en skraal.
En blink in die dof-lig
en kaal,
so wyd as die Heer se genade,
lê die velde in sterlig en skade.
En hoog in die rande,
versprei in die brande,
is die grassaad aan roere
soos winkende hande.
O treurig die wysie
op die ooswind se maat,
soos die lied van ’n meisie
in haar liefde verlaat.
In elk grashalm se vou
blink ’n druppel van dou,
en vinnig verbleik dit
tot ryp in die kou!
---
Vertaling:
O koud is het windje
en schraal
En schitterend in het doffe licht
en kaal
Zo wijd als de Heer zijn genade,
liggen de velden in sterrenlicht en schaduw.
En hoog in de bergen,
verspreid in de branden,
Ligt het graszaad te roeren
als wenkende handen.
O treurig het wijsje,
op de oostenwind zijn maat
Zoals het lied van een meisje
in haar liefde verlaten.
In iedere grashalm haar vouw,
blinkt een druppel van dauw,
En snel verbleekt dit,
tot rijp in de kou!
Dit klassieke Afrikaanstalige gedicht van Eugene Marais (1871-1936) dateert van 1905, een tijd dat het Afrikaans zich net als taal begon te manifesteren.
Eugene Marais (1871-1936)
